Τοποθέτηση Προέδρου ΠΟΕΕ-ΥΤΕ

Εκ μέρους της Διοίκησης της Ομοσπονδίας μας σας καλωσορίζω στο 51ο Απολογιστικό Συνέδριό μας.

Ένα συνέδριο που πραγματοποιείται στο ασφυκτικό περιβάλλον ουσιαστικής χρεωκοπίας της χώρας, υψηλής ανεργίας και ληστρικής φορολογίας στην 8η κατά σειράν μνημονιακή χρονιά, με συνεχείς περικοπές κοινωνικών επιδομάτων και συντάξεων που πυροδοτούν φαινόμενα ακραίας φτώχειας και διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων.

Σε έναν κλάδο όπως ο Τουρισμός, παρά τη συνεχή μεγέθυνση και τα ρεκόρ επισκεψιμότητας και εσόδων, η εργοδοτική ασυδοσία έχει επιφέρει απορρύθμιση, μισθολογική ανισότητα και χειραγώγηση των εργασιακών σχέσεων, με συνεχή και βίαιη αποειδίκευση των κλαδικών ειδικοτήτων σε όρους εργασίας και αποδοχές ανειδίκευτου εργάτη, καθώς και γενικευμένη ανασφάλεια ιδιαίτερα στον χαοτικό χώρο του Επισιτισμού, από την επιβολή ενός νέου εργασιακού μοντέλου χαμηλού εργασιακού κόστους, σε συνδυασμό με ευελιξία και περιορισμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Ανομολόγητη αλλά τόσο προφανής επιδίωξη των εργοδοτών είναι η πλήρης εξατομίκευση των όρων αμοιβής και εργασίας στα τουριστικά επαγγέλματα, με αύξηση των διαφορετικών και άνισων εργασιακών όρων απασχόλησης.

Πολλές επιχειρήσεις του κλάδου πλέον λειτουργούν εξατομικευμένα σε περιβάλλον ασυδοσίας και αθέμιτου ανταγωνισμού και φιλοδοξούν να μεταχειρίζονται το εξαιρετικά εξειδικευμένο προσωπικό τους ως ανειδίκευτους εργάτες.

Το δίλημμα για τους εργαζόμενους είναι «αβέβαιη και υποβαθμισμένη δουλειά ή ανεργία»! Επικρατούν, η ψευδώς δηλωμένη απασχόληση και μαθητεία, η χαμηλή ειδίκευση και αντίστοιχα χαμηλοί ή απλήρωτοι μισθοί, τα εξαντλητικά ωράρια, τα εργατικά ατυχήματα και ο ηλικιακός ρατσισμός μετά την ηλικία των 40 – 45 ετών, με τον στρατό των ανέργων να διαμορφώνει εν δυνάμει συνθήκες πολιορκητικού κριού για την εργασία στον κλάδο.

Εργαλείο απορρύθμισης είναι η νομοθετημένη υπερενίσχυση της ευελιξίας στην εργασία και του διευθυντικού δικαιώματος, σε συνδυασμό με την επιθετική δημιουργία νέων επιχειρήσεων, με τις νεοανοιγόμενες να αποτελούν αποικίες ευελιξίας και βάναυσων εργασιακών σχέσεων.

Το κάδρο συμπληρώνουν εσχάτως ορισμένες από τις «ναυαρχίδες» της ελληνικής ξενοδοχείας, με αιφνίδια λουκέτα λόγω υπερδανεισμού ή μεταβίβασης του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και τους νέους επενδυτές που τις εξαγοράζουν, να θεωρούν τη χώρα ειδική οικονομική ζώνη για να πετούν στο δρόμο και την ανεργία εκατοντάδες εργαζομένους συνθλίβοντας την επιβίωση των οικογενειών τους.

Φυσικά συνεχίζεται ο κρατικός παρεμβατισμός στις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και στο περιεχόμενο των ΣΣΕ με κατάργηση θεμελιωδών αρχών και κανόνων των συλλογικών ρυθμίσεων και της υποχρεωτικής εφαρμογής και επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων και με την υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων μέσω ενώσεων προσώπων, αυτά τα αντιδημοκρατικά μορφώματα έρμαια των εργοδοτών, που συστήνονται χωρίς καμία εγγύηση δημοκρατικής εκλογής και λειτουργίας.

Παρά ταύτα η Ομοσπονδία θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη της σύναψης κλαδικών συμβάσεων για τη συλλογική ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, εξάλλου η πλειοψηφία των ελάχιστων ενεργών κλαδικών συμβάσεων αφορούν τον κλάδο μας και από την αρχή του έτους έχουμε εκκινήσει διαπραγματεύσεις με όλες τις εργοδοτικές οργανώσεις στον Επισιτισμό Τουρισμό.

Εν τέλει στην Ελλάδα της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και της αποδυνάμωσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η συνεχής ανάπτυξη του τουριστικού Τομέα και η αύξηση της κερδοφορίας πραγματοποιείται σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων και η προστασία και η διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Ασφαλώς το μεγάλο ποιοτικό έλλειμμα στα εργασιακά δικαιώματα περιορίζει δραματικά την αναπτυξιακή συμβολή του Τουρισμού στην οικονομία, ενώ θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στον παραγωγικό μετασχηματισμό του μοντέλου ανάπτυξης της χώρας.

Η Κυβέρνηση με το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο κατάφερε ένα ακόμη χτύπημα στον κόσμο της εργασίας αφού υπονόμευσε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία, ορίζοντας νέο ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να λειτουργήσει το απεργιακό δικαίωμα και η συλλογική αυτονομία των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η σημερινή Κυβέρνηση όμως κατάφερε και τα πλέον καθοριστικά χτυπήματα στον κλάδο μας, με την ενσωμάτωση της Πρόνοιας στην επικουρική ασφάλιση, την αρπαγή των εισφορών (δεκάδες εκατομμύρια ετησίως), των αποθεματικών και της περιουσίας του Ταμείου Πρόνοιας Ξενοδοχοϋπαλλήλων, το αυθαίρετο νέο κούρεμα των εφάπαξ παροχών που κατέληξαν και κάτω από τη σημερινή αξία των εισφορών των ασφαλισμένων αλλά και τη παράλληλη κατάργηση του ειδικού καθεστώτος της 20ετίας.

Με την κατάργηση της συμβολής των Βαρέων στον συνταξιοδοτικό μισθό που ακολούθησε την παλαιότερη εξαίρεση των ειδικοτήτων του κλάδου από την ασφαλιστική κλάση των Β.Α.Ε.

Αδιαφορώντας για τη στήριξη των εποχικά εργαζόμενων στον κλάδο με αποκατάσταση της επιδότησης ανεργίας όπως υπόσχονταν.

Με τη πλήρη απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης στον Τουρισμό.

Ο τουρισμός παρά το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται ως βαριά βιομηχανία της Ελλάδας και η πολιτιστική κληρονομιά είναι ένα από τα κύρια συγκριτικά πλεονεκτήματα του ελληνικού τουρισμού, εν τούτοις ο Πολιτισμός είναι πεδίο χαμηλής προτεραιότητας για τον Προϋπολογισμό.

Η νίκη της αντιμεταρρύθμισης αυτά τα 8 χρόνια ήταν απόλυτη. Στην Ελλάδα σήμερα η μόνη πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στον ακραίο συντηρητισμό του πελατειακού κρατισμού από τη μία πλευρά και τις δυνάμεις των παραγωγικών Ελλήνων που ασφυκτιούν από την καθυστέρηση. Ο πελατειακός κρατισμός μέσα από το λαϊκισμό και τη δημαγωγία καθηλώνει τη χώρα, για να διατηρηθούν σκανδαλώδη προνόμια των ευνοημένων του συστήματος, που τα πληρώνουμε οι απέξω με φόρους και φτώχεια.

Επιπλέον η μετακύλιση της χρεωκοπίας στις πλάτες μας και η υπερφορολόγηση, έχει καταστήσει την «ανάπτυξη», ένα από τα συντομότερα ανέκδοτα της εποχής μας, δεδομένου ότι αυτή δεν έρχεται με ευχολόγια, δεν διατάσσεται, η προσέλκυση επενδύσεων απαιτεί σταθερό φορολογικό περιβάλλον και αναδιάταξη του παραγωγικού μοντέλου της χώρας με ένα προοδευτικό σχέδιο ανασυγκρότησης που θα συμφιλιώσει την ανάπτυξη με τη κοινωνική δικαιοσύνη.

Στην περίφημη επένδυση του Ελληνικού που εξελίσσεται σε σύγχρονο γεφύρι της Άρτας, διακυβεύονται δεκάδες χιλιάδες θέσεις απασχόλησης όμως οι «ταγοί του δημοσίου συμφέροντος» παρεμπόδιζαν την επένδυση, ανακαλύπτοντας δάσος και αρχαιότητες στον ασφαλτοτάπητα του πρώην αεροδρομίου!

Αυτό που αποδεικνύεται κάθε μέρα είναι πόσο ακριβά πληρώσαμε και θα εξακολουθήσουμε να πληρώνουμε τις βολικές θεωρίες συνωμοσίας και ρηχές αντικαπιταλιστικές αναλύσεις, με βάση τις οποίες οικοδόμησαν κάποιοι την αντιμνημονιακή υπερπαραγωγή και ξεμείναμε με το φαύλο κύκλο της στασιμοχρεοκοπίας, τα ατελείωτα μνημόνια και την εξ αυτών λιτότητα διαρκείας, που ισοπεδώνουν εισοδήματα και κοινωνία.

Πάνω στη φτώχεια των ανθρώπων παίχτηκε ένα τεράστιο παιχνίδι δημαγωγίας και εξαπάτησης.

Οι φτωχοί αφήνονται στη μοίρα τους αλλά το κράτος μοίραζε και μοιράζει προνόμια και προσόδους σε ομάδες συμφερόντων!

Εννιά στους δέκα ανέργους δεν λαμβάνουν επίδομα ανεργίας αλλά στη χρεοκοπημένη Ελλάδα και η σημερινή Κυβέρνηση, γεμάτη ευαισθησία υποτίθεται για τους αδύναμους, δεν κατάφερε να βρει πόρους για να στηρίξει τους ανέργους και να προστατεύσει τους ευάλωτους, να στήσει ένα ελάχιστο δίχτυ προστασίας από την ακραία φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό με την καθολική εφαρμογή του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος.

Συναδέλφισσες – οι,

Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να συνεχίσει τη μάχη για μια νέα ώθηση στη προώθηση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, για το τέλος του κοινωνικού ντάμπινγκ, τη δίκαιη οικονομία και αξιοπρεπή εργασία που εδράζεται στη συλλογική ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, για την ανοδική σύγκλιση των αμοιβών και τη καλύτερη ισορροπία μεταξύ εργασίας και ιδιωτικής ζωής.

Αποτελεί πεποίθησή μας ότι για να περιοριστεί η ανεργία, καθοριστικό ρόλο θα παίξει η συνεννόηση μεταξύ εργοδοτών-εργαζομένων και η δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος. Η συζήτηση θα πρέπει να επικεντρωθεί στην ανακούφιση εκείνου του τμήματος των ανέργων οι οποίοι ακόμα κι αν προκύψει επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, θα είναι δύσκολο να ξαναβρούν εργασία είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω έλλειψης προσόντων ή δεξιοτήτων.

Εάν δεν συνεργαστούν εργαζόμενοι, εργοδότες και κράτος ώστε οι άνεργοι να εκπαιδευτούν - επανεκπαιδευτούν - πιστοποιηθούν σε προσόντα και δεξιότητες που υπάρχει ζήτηση, για την ένταξη στην αγορά εργασίας των νέων αλλά και επανένταξη των ανέργων που προκύπτουν στον κλάδο μας από τις κατακλυσμιαίες μεταβολές στα ιδιοκτησιακά καθεστώτα και από τις πολύμηνες αναστολές λειτουργίας λόγω ολικής ανακαίνισης, καθώς και ο σχεδιασμός της εκπαίδευσης να είναι συνεχής και δυναμικός ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς, τότε, οι νέες θέσεις είναι προφανές ότι θα καλυφθούν από εισαγόμενους εργαζόμενους και θα απολεστεί κάθε ελπίδα περιορισμού των ανισοτήτων και κοινωνικού αποκλεισμού των μακροχρόνια ανέργων.